Білімдіден шыққан сөз

Талаптыға болсын кез.

Нұрын, сырын көруге

Көкірегінде болсын көз.

 

Жүрегі — айна, көңілі — ояу,

Сөз тыңдамас ол баяу.

Өз өнері тұр таяу,

Ұқпасын ба сөзді тез?

 

Әблет басқан елерме,

Сөзге жуық келер ме?

Түзу сөзге сенер ме,

Түзелмесін білген ез?

 

«Айтшы-айтшылап» жалынар,

Ұққыш жансып шабынар.

Ұқпай жатып жалығар,

Ұйқылы-ояу бойкүйез[1].

 

Жас баладай жеңсікқой,

Байлаулы емес ақыл, ой,

Ойлағаны — айт пен той,

Ыржаң-қылжаң ит мінез.

 

Сұлу қыз бен я батыр

Болмаған соң, тәйірі алғыр,

Шығып кетер, я қалғыр,

Оған ақыл — арам без.

 

Жақсыға айтсаң, жаны еріп,

Ұғар көңіл шын беріп,

Дертті ішіне ем көріп,

Неге алтынды десін жез.

 

«Ой, тәңір-айшыл» кер есек,

Қулық, сұмдық не өсек.

Болмаған соң, бір есеп –

Мейілі қамқа, мейілі бөз.